کیهان، اقیانوس بی‌کران عالم هستی و پیام آن به ما انسان ها
در یک شب پر ستاره به آسمان نگاه کنید. سعی کنید به قسمت بسیار کوچکی از فضای تاریک بین دو یا سه ستاره خیره شوید. در این قسمت کوچک شاید به ابعاد یک چهارم سطح ماه قابل رویت، هیچ نوری دیده نمی شود. می توان گمان برد که در این قسمت از فضا هیچ ستاره ای وجود ندارد اما این فقط ظاهر ماجرا است. حال اگر فرض کنیم سفینه ای در اختیار داشتید که می توانستید با آن از همان محلی که ایستاده اید به طرف آن قسمت کوچک بی نور بروید و از آن عبور کنید پس از چندی ( مثلا پس از طی مسافت 20 سال نوری) از کهکشان راه شیری عبور می کردید و در امتداد همان خط مستقیم تا مرز عالم هستی قابل رصد پیش می رفتید در طول این سفر طولانی، سفینه شما یا از میان و یا از کنار حدود سه هزار کهکشان دیگر مانند راه شیری هریک با صد ها میلیارد ستاره مانند خورشیدمان عبور می کرد. حال از کنار چند سیاره مانند زمین مان می گذشتید فعلا بماند
****
تلسکوپ هابل نه‌تنها به اکتشاف فضاهای دوردست شتاب بیشتری داد، بلکه پس از شروع به بکار گیری آن، بشر بیش از هر زمان به درک متفاوت‌تری از فضای کیهانی دست یافت. به نظاره گذاشتن تلسکوپ هابل به‌سوی فضاهای دوردست با نام «میدان‌های عمیق هابل» مشهور است
در سال 1995 دانشمندان تصمیم گرفتند که قسمتی کوچک از فضا به‌اندازه کسری از مساحت رؤیت ماه (از زمین) را مورد رصد هابل قرار دهند. در این سطح کوچک هیچ نوری دیده نمی‌شد یعنی تصور بر این بود که حتی یک ستاره هم در آن رصد نشود؛ بنابراین تلسکوپ هابل را به‌سوی این سطح ناچیز از فضا تنظیم کرده و ده روز به انتظار نشستند. نتیجه در پایان آن ده روز شگفت‌آور بود. هابل در همان سطح کوچک به‌اندازه یک سکه، سه هزار کهکشان را کشف و عکس‌برداری کرد. در طی دو رصد عمیق‌تر دیگر یکی در سال 2004 و دیگری در سال 2012 در قسمت‌های کوچک دیگر از فضا، هابل توانست طبق محاسبات درمجموع به وجود دویست میلیارد کهکشان در عالم هستی پی برد اما امروزه از روی سنجش‌های دقیق‌تر این تعداد ده برابر بیشتر اعلام شده است.
از فصل جهان ماکروسکوپی – عنوان کیهان، اقیانوس بی‌کران عالم هستی – کتاب دری به بی نهایت
****
برخورداری از علم و دانش عالم هستی و عظمت آن می تواند ما را در درک بهتر جایگاه اصلی ما انسان ها بر روی این سیاره کوچک کمک کند. عظمت عالم هستی ممکن است پیام های زیادی برای ما انسان ها داشته باشد اما بی شک یکی از مهمترین آن ها فروتنی است در مقابل این عظمت. 
به ما یاد آوری می کند که انسان و عمر او بر روی سیاره ای کوچک در مقابل این عظمت بسیار نا چیز است تا چه رسد به موقعیت های اجتماعی و قدرت زود گذر در هر شکل و اندازه ای. به ما می آموزد که مبادا برای منافع خود پا بر روی حقوق هم نوعان خود و سایر اشکال حیات بر روی زمین مانند حیوانات بگذاریم و محیط زیست را ویران کنیم و شاید هم به ما می گوید که به جای خواستن ها و چنگ زدن های دنیوی و غرقه شدن در افکار و احساسات منفی به ساختمان این عظمت که فقط از ذرات و نور و عشق شکل گرفته بیندیشیم.
بسی بازی ببینی از پس و پیش
ولی آخر فرومانی به شهمات
همه ذرات عالم مست عشقند
فرومانده میان نفی و اثبات
در آن موضع که تابد نور خورشید
نه موجود و نه معدوم است ذرات
چه می‌گویی تو ای عطار آخر
که داند این رموز و این اشارات
